We zitten in de auto als Bram ons vertelt over iets wat hij eerder die dag op school meemaakte. In de pauze kijkt hij samen met zijn klasgenoten naar een uitzending van het NOS Jeugdjournaal. Een van de items gaat over een nieuw karakter in de Arabische editie van Sesamstraat: een meisje in een rolstoel met de naam Amira. Naar aanleiding hiervan gaat een reporter in gesprek met leerlingen op een school voor gehandicapte en langdurig zieke kinderen. Hoe belangrijk vinden ze aandacht op televisie voor kinderen die zijn zoals zij?
Na de reacties van de kinderen vertelt de voice-over dat Amira niet het eerste personage is dat in Sesamstraat kinderen met een handicap of beperking vertegenwoordigt. Hierop volgt een fragment uit een Amerikaanse uitzending van Sesamstraat, met een pop die het autistische meisje Julia voorstelt. Als het meisje een hard geluid hoort, houdt ze verschrikt haar handen voor haar oren en roept: ‘Noise, noise!’ Deze reactie en het associëren van autisme met een handicap brengt iets teweeg bij Bram en zijn klasgenoten. Reageert elk kind met autisme zo op harde geluiden? Is autisme hebben hetzelfde als in een rolstoel zitten? Niet in hun beleving.
Bram vertelt later nog dat hij ook om een andere reden niet blij is met de manier waarop autisme in beeld is gebracht. ‘Als mensen dit zien gaan ze misschien wel heel voorzichtig doen, terwijl ik juist prikkels nodig heb.’ Hij ziet de bui al hangen en heeft een licht wanhopige blik in zijn ogen. Zullen mensen ‘zijn’ autisme begrijpen?
Bram zit in de eerste klas van een middelbare school voor kinderen met autisme.
Wil je naar aanleiding van deze blog met mij van gedachten wisselen of heb je tips? Neem dan contact met mij op. Bel me op 06 284 282 67 of stuur een bericht naar